<$BlogRSDUrl$>

laugardagur, maí 09, 2009

DNA 

Jæja þá er ég orðin móðir. Og þá er ég að meina svona alvöru móðir.... því ég er ein af þeim "skrítnu" sem kalla gæludýrin sín börnin sín, og ég er því móðir þeirra, og hef því verið "mamma" í allmörg ár. En nú hef ég eignast alvöru barn sem ég gekk með í níu mánuði (+tvær vikur) og fæddi meira að segja líka ótrúlegt en satt.

Ég verð nú að viðurkenna að koma litlu dótturinnar kom okkur foreldrunum ansi á óvart. Ja ekki svo að skilja að við ættum ekki von á því að barnið kæmi út úr bumbunni á einn hátt eða annan. Nei það var meira svona útlitslega. Nú gæti lesandi þessa bloggs sem ekki hefur séð myndir af barninu farið að ímynda sér að hún hafi verið með 6 fingur á hvorri hönd, stóra vörtu á hökunni eða vantað á hana nefið. Nei nei, hún er auðvitað alveg fullkomin á allan hátt. Hins vegar tilkynnti faðir hennar það hátt og snjallt í fjölskylduboði 2 dögum áður en hún fæddist, að hann myndi fara fram á DNA próf ef barnið yrði ekki ljóshært með blá augu. Eins og flestir vita erum við foreldrarnir bæði ljóshærð með blá augu, og samkvæmt erfðafræðinni (sem ég var nú ansi sleip í þegar ég var í dýralæknanáminu í den) þá eru blá augu og ljóst hár víkjandi gen, og því eiga tveir ljóshærðir bláeygðir foreldrar bara að geta eignast saman bláeygt og ljóshært barn.
Jæja, ég hló nú bara að þessari yfirlýsingu barnsföður míns, en uþb. 40 klukkustundum síðar var mér ekki hlátur í huga. Þá stóðu verstu og sárustu hríðirnar yfir, og ég var farin að halda að það væri samsæriskenning að börnin kæmu út um þetta litla op hjá okkur konum. Þetta hlyti nú bara að vera ein stór lygasaga. Og eins og skelfing mín yfir þessari uppgötvun hafi ekki verið nóg, þá hrópaði ljósmóðirin allt í einu upp yfir sig
"Ég sé kollinn....mikið og dökkt hár!"
Ég hélt ég ætlaði ekki að verða eldri. Ég var um það bil að hætta bara við þetta allt saman, sá fyrir mér Ásberg heimtandi DNA próf, og mig grátandi með barnið í fanginu í réttarsal og og og........ svo var hún bara allt í einu fædd og í fanginu á mér. Og við foreldrarnir eiginlega bara göptum af undrun. 17 marka stúlka, stór og feit, rauð og krumpuð, með fullt af dökku hári og virtist líkjast hvorugu okkar. Ég spólaði aftur í huganum og spáði í því hvort það hefði getað orðið svona spítalaruglingur á börnum....æji svona eins og maður sér alltaf í bíómyndunum. En nei nei, þetta var vatnsfæðing, ég var með meðvitund allan tímann og tók meira að segja sjálf á móti barninu, þannig að það fór ekki milli mála að þetta barn hefði komið út úr mér.

Núna tæpum 8 vikum síðar, hlæ ég bara að þessari vitleysu í mér. Ég held því fram að ég hafi nánast verið með óráði í fæðingunni og rétt eftir hana, svo undarlegar voru hugsanirnar sem snerust um í kollinum á mér. Sú stutta hefur breyst aðeins í útliti, hún er enn með þetta dökka hár, þó það sé aðeins farið að lýsast, og nú er hún klárlega farin að líkjast föður sínum ansi mikið.

-

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Site Meter