laugardagur, nóvember 03, 2007
"HAKUNA MATATA...
....what a wonderful phrase" eins og segir í Lion King teiknimyndinni. Ég elska myndina og ekki síst hakuna matata lagið, og ég hef örugglega fjöldamörgum sinnum sungið hástöfum: "Hakúúna maatataaaaa.... it mííns nó vörrrríííís for ðe rest of joor deeiis....tralalalllaaaa...." án þess að hafa hugmynd um að ég kynni þar með svolítið í Swahili. Swahili er ótrúlega kúl tungumál, upprunnið frá Zanzibar en talað í fjöldamörgum Afríkuríkjum.
Hakuna matata (ekkert mál) er notað mikið í daglegu tali, og hakuna er líka notað með öðrum orðum, t.d. "Hakuna zebras" heyrðum við guidinn okkar segja við næsta guide, til að útskýra að við hefðum ekki séð zebrahesta. Svo er það "mambo" (what´s up) og "assante sana" (takk kærlega fyrir). Ég náði nú ekki að læra mörg orð en gæti vel hugsað mér að læra meira.
Afríkuferðin okkar byrjaði sem sagt á Safarí í Kenya, nánar tiltekið í Masai Mara þjóðgarðinum. Við vorum fjögur að ferðast saman, ég og Ásberg, Finnur vinur Ása og Inga kærastan hans. Eftir 9 tíma næturflug, beið Justice eftir okkur á flugvellinum í Nairobi. Hann var síðan guidinn okkar næstu 3 daga. Okkur var strax vísað út í 4x4 landcruiser og við tók 7 tímaökuferð á vægast sagt hræðilegum vegum. En það var ekkert elsku mamma, því þegar við 
loksins komumst á hótelið, fengum við snarl og svo var það bara beint út í bíl aftur til að skoða dýrin í 2-3 tíma. Það var líka alveg þess virði því við sáum allskonar dýr, meðal annars blettatígur og líka fullt af sofandi ljónum. Við komumst meira að segja nánast alveg upp að ljónunum, þau voru ca. 2-3 metra frá bílnum. Dýrin þarna kippa sér ekkert upp við alla bílana, þau eru svo vön þeim, en ef að maður stigi út úr bílnum þá yrði allt vitlaust. Við fórum síðan í fleiri safarí næstu tvo daga á eftir og sáum alveg fullt af dýrum.
Hótelið okkar var yndislegt, byggt úti á miðri sléttu í þjóðgarðinum, rétt við á þar sem flóðhestar og krókódílar eyða stundum sínum í að svamla og sóla sig. Veitingastaðurinn var alveg upp við ána, svo útsýnið var frábært, og hljóðin sem flóðhestarnir gáfu frá sér voru æðisleg...hljómaði eins og hlátur.... sem svo aftur fékk okkur til að hlæja. Það voru líka bavíanar og fleiri tegundir af öpum á vappi í kring, og það var meira að segja starfsmaður sem vann bara við það að munda teygjubyssuna og hræða apana í burtu svo þeir stælu ekki mat frá hótelgestum. Síðasta morguninn þegar við vorum að gæða okkur á morgunmatnum, fann ég allt í einu eitthvað þungt lenda á öxlinni á mér og í næstu andrá var bollan á disknum mínum horfin. Þetta gerðist allt svo hratt og mér brá ekkert smávegis, en þegar ég gerði mér grein fyrir hvað hafði gerst þá fengum við öll þvílíkt hláturskast.
Hakuna matata (ekkert mál) er notað mikið í daglegu tali, og hakuna er líka notað með öðrum orðum, t.d. "Hakuna zebras" heyrðum við guidinn okkar segja við næsta guide, til að útskýra að við hefðum ekki séð zebrahesta. Svo er það "mambo" (what´s up) og "assante sana" (takk kærlega fyrir). Ég náði nú ekki að læra mörg orð en gæti vel hugsað mér að læra meira.
Afríkuferðin okkar byrjaði sem sagt á Safarí í Kenya, nánar tiltekið í Masai Mara þjóðgarðinum. Við vorum fjögur að ferðast saman, ég og Ásberg, Finnur vinur Ása og Inga kærastan hans. Eftir 9 tíma næturflug, beið Justice eftir okkur á flugvellinum í Nairobi. Hann var síðan guidinn okkar næstu 3 daga. Okkur var strax vísað út í 4x4 landcruiser og við tók 7 tímaökuferð á vægast sagt hræðilegum vegum. En það var ekkert elsku mamma, því þegar við 
loksins komumst á hótelið, fengum við snarl og svo var það bara beint út í bíl aftur til að skoða dýrin í 2-3 tíma. Það var líka alveg þess virði því við sáum allskonar dýr, meðal annars blettatígur og líka fullt af sofandi ljónum. Við komumst meira að segja nánast alveg upp að ljónunum, þau voru ca. 2-3 metra frá bílnum. Dýrin þarna kippa sér ekkert upp við alla bílana, þau eru svo vön þeim, en ef að maður stigi út úr bílnum þá yrði allt vitlaust. Við fórum síðan í fleiri safarí næstu tvo daga á eftir og sáum alveg fullt af dýrum.Hótelið okkar var yndislegt, byggt úti á miðri sléttu í þjóðgarðinum, rétt við á þar sem flóðhestar og krókódílar eyða stundum sínum í að svamla og sóla sig. Veitingastaðurinn var alveg upp við ána, svo útsýnið var frábært, og hljóðin sem flóðhestarnir gáfu frá sér voru æðisleg...hljómaði eins og hlátur.... sem svo aftur fékk okkur til að hlæja. Það voru líka bavíanar og fleiri tegundir af öpum á vappi í kring, og það var meira að segja starfsmaður sem vann bara við það að munda teygjubyssuna og hræða apana í burtu svo þeir stælu ekki mat frá hótelgestum. Síðasta morguninn þegar við vorum að gæða okkur á morgunmatnum, fann ég allt í einu eitthvað þungt lenda á öxlinni á mér og í næstu andrá var bollan á disknum mínum horfin. Þetta gerðist allt svo hratt og mér brá ekkert smávegis, en þegar ég gerði mér grein fyrir hvað hafði gerst þá fengum við öll þvílíkt hláturskast.
-
