fimmtudagur, apríl 19, 2007
Ekki fyrir viðkvæma
Puttinn min er allur að batna og ég fór að vinna aftur strax eftir páska eins og ekkert hefði í skorist. Ég verð nú að láta það fylgja sögunni að kattarskömmin var send til himna daginn eftir bitið.... ekki sem refsing fyrir ódæðið, heldur lá hún fyrir dauðanum og dýralæknirinn ásamt eigendunum ákváðu að hún ætti ekki að þjást lengur. Það var semsagt hennar síðasta afrek í lífinu að senda mig á spítala, ekki lítið afrek hjá 2ja kg ketti sem er nær dauða en lífi.
Ein af mínum fyrstu aðgerðum eftir að ég mætti aftur í vinnu, var að gelda naggrís. Það hljómar ekkert svakalega erfitt, ég meina það tekur ekki nema 2 mín að gelda kött, tekur aðeins lengri tíma með hund en gengur yfirleitt vandræðalaust fyrir sig. En semsagt, ég hafði aldrei gelt naggrís áður, og þekki einn dýralækni á Íslandi sem var voða nervös yfir naggrísa geldingum. Á spítalanum þann daginn voru bara ég og Dr. Jóli, vinalegur eldri kall sem er yfirleitt brosandi og minnir mig pínu á jólasvein. Hann er einn þriggja eigenda spítalans.
Ég ákvað að fresta geldingunni þar til síðast.... tók læðu úr sambandi, gelti hund, dró nokkrar tennur úr ketti, tók nokkrar röntgenmyndir osfrv. Ég var alltaf hálfpartinn að vona að Dr. Jóli myndi klára viðtals tímana sína áður en ég væri búin að þessu, og bjóðast til að gera naggrísa geldinguna...
En nei, áður en ég vissi af var Dr. Jóli farin heim til sín í hádegishlé og ég stóð ein eftir með naggrísinn og hjúkkurnar horfðu á mig spurjandi augum. Yfirhjúkkan tók til máls "Ég veit af hverju Dr. Jóli vildi ekki gelda naggrísinn..... síðasti naggrísinn sem hann gelti, dó eftir aðgerðina!" Mér varð ekki mikð rórra eftir að heyra þetta.
En svo hugsaði ég með mér - hversu erfitt getur verið að gelda naggrís, þetta eru bara eistu og þau þurfa bara að fara!! Svo ég hristi af mér allt óöryggi, náði í "Exotic animals" dýralækna bókina, og fór nákvæmlega eftir því sem stóð þar.
Þegar naggrísinn var sofnaður gat ég hafið aðgerðina - oh boy oh boy hvað naggrísir eru með RIIIISA stór eistu miðað við lítinn líkama, og þegar maður opnar þá er anatómían ekki sú sama og t.d. hjá hundum. Og mér fannst þetta ekki einu sinni líta út eins og í bókinni. Á einhvern klaufalegan hátt tókst mér nú samt að taka eistað út og tjösla þessu saman.
Þá var komið að hinu eistanu.... en..... hvar var það!
"Ég get svarið að ég sá bæði eistun skýrt og greinilega áður en ég byrjaði" sagði ég við hjúkkuna. "Hann hlýtur að hafa dregið það upp í kviðarhol, í tilraun til að bjarga restinni af manndómnum".
Ég bað hjúkkuna um að ýta aðeins á magann, en ekkert gerðist. Svo kom önnur hjúkka og hún reyndi að lyfta frampartinum og reyna þannig á krafta þyngdarlögmálsins. Allt kom fyrir ekki.
Ég byrjaði að panikka, því naggrísir þola illa svæfingu og þessi svæfing stefndi í að verða ansi löng. Yfirhjúkkan fór og hringdi í Dr. Jóla til að fá hann til að koma og hjálpa mér. En það yrðu amk. 10-15 mín þangað til hann myndi birtast.
Ó nei Ó nei..... reynið aftur að ýta á magann, aftur að ýta á magann.... aftur að lyfta... Ekkert hjálpaði! Ég gat heldur ekki skilið naggrísinn eftir með eitt eista, því þá væri aðgerðin algjörlega tilgangslaus.
Það var ekki fyrr en Dr. Potter birtist allt í einu upp úr þurru, að hlutirnir fóru að ganga. Hann þrýsti þéttingsfast á magann, og PLÚBB... eistað var á sínum stað. Hjúkkurnar höfðu bara ekki verið nógu ákveðnar. Ég kláraði aðgerðina, sem tók uþb. klukkutíma í allt.
Ég var dauðhrædd um að naggrísinn myndi ekki lifa svæfinguna af. En hann var frekar hress þegar ég fór heim seinna um daginn, og hann fór heim daginn eftir. Síðan hef ég ekkert heyrt frá eigendunum.... en engar fréttir eru góðar fréttir, ekki satt??
Ég ræddi aðgerðina við Dr. Jóla þegar hann kom aftur; " rúmur klukkutími..... það er nú örugglega met!" sagði hann glottandi, og átti við að þetta væri lengsta naggrísagelding sem hann vissi af. Ég hló kurteisislega, en hugsaði með mér - minn naggrís er allavega ennþá á lífi en þinn síðasti dó HA HA!!
-
Ein af mínum fyrstu aðgerðum eftir að ég mætti aftur í vinnu, var að gelda naggrís. Það hljómar ekkert svakalega erfitt, ég meina það tekur ekki nema 2 mín að gelda kött, tekur aðeins lengri tíma með hund en gengur yfirleitt vandræðalaust fyrir sig. En semsagt, ég hafði aldrei gelt naggrís áður, og þekki einn dýralækni á Íslandi sem var voða nervös yfir naggrísa geldingum. Á spítalanum þann daginn voru bara ég og Dr. Jóli, vinalegur eldri kall sem er yfirleitt brosandi og minnir mig pínu á jólasvein. Hann er einn þriggja eigenda spítalans.
Ég ákvað að fresta geldingunni þar til síðast.... tók læðu úr sambandi, gelti hund, dró nokkrar tennur úr ketti, tók nokkrar röntgenmyndir osfrv. Ég var alltaf hálfpartinn að vona að Dr. Jóli myndi klára viðtals tímana sína áður en ég væri búin að þessu, og bjóðast til að gera naggrísa geldinguna...
En nei, áður en ég vissi af var Dr. Jóli farin heim til sín í hádegishlé og ég stóð ein eftir með naggrísinn og hjúkkurnar horfðu á mig spurjandi augum. Yfirhjúkkan tók til máls "Ég veit af hverju Dr. Jóli vildi ekki gelda naggrísinn..... síðasti naggrísinn sem hann gelti, dó eftir aðgerðina!" Mér varð ekki mikð rórra eftir að heyra þetta.
En svo hugsaði ég með mér - hversu erfitt getur verið að gelda naggrís, þetta eru bara eistu og þau þurfa bara að fara!! Svo ég hristi af mér allt óöryggi, náði í "Exotic animals" dýralækna bókina, og fór nákvæmlega eftir því sem stóð þar.
Þegar naggrísinn var sofnaður gat ég hafið aðgerðina - oh boy oh boy hvað naggrísir eru með RIIIISA stór eistu miðað við lítinn líkama, og þegar maður opnar þá er anatómían ekki sú sama og t.d. hjá hundum. Og mér fannst þetta ekki einu sinni líta út eins og í bókinni. Á einhvern klaufalegan hátt tókst mér nú samt að taka eistað út og tjösla þessu saman.
Þá var komið að hinu eistanu.... en..... hvar var það!
"Ég get svarið að ég sá bæði eistun skýrt og greinilega áður en ég byrjaði" sagði ég við hjúkkuna. "Hann hlýtur að hafa dregið það upp í kviðarhol, í tilraun til að bjarga restinni af manndómnum".
Ég bað hjúkkuna um að ýta aðeins á magann, en ekkert gerðist. Svo kom önnur hjúkka og hún reyndi að lyfta frampartinum og reyna þannig á krafta þyngdarlögmálsins. Allt kom fyrir ekki.
Ég byrjaði að panikka, því naggrísir þola illa svæfingu og þessi svæfing stefndi í að verða ansi löng. Yfirhjúkkan fór og hringdi í Dr. Jóla til að fá hann til að koma og hjálpa mér. En það yrðu amk. 10-15 mín þangað til hann myndi birtast.
Ó nei Ó nei..... reynið aftur að ýta á magann, aftur að ýta á magann.... aftur að lyfta... Ekkert hjálpaði! Ég gat heldur ekki skilið naggrísinn eftir með eitt eista, því þá væri aðgerðin algjörlega tilgangslaus.
Það var ekki fyrr en Dr. Potter birtist allt í einu upp úr þurru, að hlutirnir fóru að ganga. Hann þrýsti þéttingsfast á magann, og PLÚBB... eistað var á sínum stað. Hjúkkurnar höfðu bara ekki verið nógu ákveðnar. Ég kláraði aðgerðina, sem tók uþb. klukkutíma í allt.
Ég var dauðhrædd um að naggrísinn myndi ekki lifa svæfinguna af. En hann var frekar hress þegar ég fór heim seinna um daginn, og hann fór heim daginn eftir. Síðan hef ég ekkert heyrt frá eigendunum.... en engar fréttir eru góðar fréttir, ekki satt??
Ég ræddi aðgerðina við Dr. Jóla þegar hann kom aftur; " rúmur klukkutími..... það er nú örugglega met!" sagði hann glottandi, og átti við að þetta væri lengsta naggrísagelding sem hann vissi af. Ég hló kurteisislega, en hugsaði með mér - minn naggrís er allavega ennþá á lífi en þinn síðasti dó HA HA!!
-
