Dr.Freylittle

Ok, nú er ég búin að horfa á sjónvarpið í 2 klukkutíma, og stara út í loftið í hálftíma.... og morgundagurinn lætur bara ekkert kræla á sér. Tíminn sniglast svo hægt áfram að það mætti halda að hann færi aftur á bak. Þetta er verra en þegar ég var að bíða eftir jólunum í gamla daga.
Ég get ekkert einbeitt mér við lærdóminn, mér finnst líka eiginlega enginn ástæða til að læra neitt. Hvað sem ég les núna, er örugglega ekki það sem ég á eftir að vera prófuð í á morgun. Ég er alveg viss um það. Ég meina hesturinn með hornhimnusárið...common, ég hef sko aldrei lesið neitt um hornhimnusár hjá hestum. Sá svoleiðis hest einu sinni eða tvisvar á spítalanum í fyrra en ég kunni ekki aftur og bak og áfram allar bakteríur, vírusa og svampa sem geta verið ástæðan. Allir sjúkdómarnir sem ég terpaði rétt fyrir próf...þeir höfðu auðvitað bara sest í öll hin dýrin sem hinir nemendurnir fengu. Og samt reddaði ég mér.
Þannig að ég hlýt nú að redda mér á morgun....já náttúrulega nema ég fái haltan hest.... en ég ætla ekki að segja: "ég vona að ég fái ekki haltan hest".. hef lært það af biturri reynslu.

Jæja bráðum get ég hætt þessu þunglyndis bloggi og kannski sagt eitthvað skemmtilegt. Ég held að ég sé því miður extra depressed núna í kvöld því allar vinkonur mínar voru að taka síðasta prófið í dag.... svo ég er ein eftir í sorginni. BÚHÚHÚ

freyja sem vorkennir sjálfri sér alveg obboslega mikið, en veit samt innst inni að allt verður betra á morgun hvernig sem fer í prófinu. Þetta er jú bara próf og einkunn er ekkert nema tala á blaði. Iss piss
-